Bisaan
Door: Janita
Blijf op de hoogte en volg Janita
20 November 2015 | Palestina, Bethlehem
Dag lieve mensen,
In mijn laatste reisverslag had ik geschreven over Bisaan die ik naar het ziekenhuis heb gebracht en dat er toen eigenlijk niks aan de hand was. Uiteindelijk bleek ze blaasontsteking te hebben. Dus ze had sowieso anders koorts gekregen en dan hadden we ze een paar dagen later alsnog gebracht. Ze moest 7 dagen blijven voor een kuur. Vorige week donderdag heeft ze zich verslikt. Waarschijnlijk heeft ze wat overgeven en dat weer terug geslikt, dat doet ze wel vaker. Er was toen niemand in de buurt. Het is haar niet gelukt om het eruit te hoesten. Ze kreeg het toen zo benauwd dat ze volledig aan de beademing moest en op de Intensive Care is komen te liggen. Wij hoorden het vorige week zaterdag. Trudy en ik zijn er toen naartoe gegaan, maar mochten er niet bij wegens infectiegevaar. De dagen daarna verbeterde haar situatie niet. We zijn haar blijven bezoeken en donderdag zijn Trudy en ik weer samen geweest. We gingen weer naar de afdeling en deze keer mochten we er wel bij. Toen we vroegen hoe het met haar was waren ze eerst een beetje vaag, maar toen een verpleegster hoorde dat we van Jemima waren vertelde ze van alles. Ze had woensdag een hardstilstand gehad en donderdagochtend vroeg weer. Ze hadden haar gereanimeerd en elektrische schokken toegediend. In overleg hadden ze toen besloten dat ze als ze weer een hardstilstand zou krijgen ze er niks meer aan zouden doen. We zijn toen nog even bij haar gebleven en hebben afscheid genomen. Toen de moeder kwam ( die overigens heel lief voor ze is en heel veel van haar houdt, maar wegens familieomstandigheden moest ze gedeeltelijk bij Jemima wonen) zijn wij weer weggegaan. Iets na 7 uur ’s avond belde Ben om te vragen of hij nog even langs mocht komen. Dat was precies het moment dat ze overleden is. Ze was nog maar net 4 jaar oud. Het is moeilijk om je voor te stellen dat je ze naar het ziekenhuis heb gebracht zonder dat je dacht dat er echt iets aan de hand was en dat ze dan nu nooit meer terugkomt. Het is zo snel gegaan, we zijn er allemaal heel verdrietig om. Zo zie je maar weer hoe zwak zulke kindjes zijn en hoe snel zoiets kan gaan..
Liefs Janita
In mijn laatste reisverslag had ik geschreven over Bisaan die ik naar het ziekenhuis heb gebracht en dat er toen eigenlijk niks aan de hand was. Uiteindelijk bleek ze blaasontsteking te hebben. Dus ze had sowieso anders koorts gekregen en dan hadden we ze een paar dagen later alsnog gebracht. Ze moest 7 dagen blijven voor een kuur. Vorige week donderdag heeft ze zich verslikt. Waarschijnlijk heeft ze wat overgeven en dat weer terug geslikt, dat doet ze wel vaker. Er was toen niemand in de buurt. Het is haar niet gelukt om het eruit te hoesten. Ze kreeg het toen zo benauwd dat ze volledig aan de beademing moest en op de Intensive Care is komen te liggen. Wij hoorden het vorige week zaterdag. Trudy en ik zijn er toen naartoe gegaan, maar mochten er niet bij wegens infectiegevaar. De dagen daarna verbeterde haar situatie niet. We zijn haar blijven bezoeken en donderdag zijn Trudy en ik weer samen geweest. We gingen weer naar de afdeling en deze keer mochten we er wel bij. Toen we vroegen hoe het met haar was waren ze eerst een beetje vaag, maar toen een verpleegster hoorde dat we van Jemima waren vertelde ze van alles. Ze had woensdag een hardstilstand gehad en donderdagochtend vroeg weer. Ze hadden haar gereanimeerd en elektrische schokken toegediend. In overleg hadden ze toen besloten dat ze als ze weer een hardstilstand zou krijgen ze er niks meer aan zouden doen. We zijn toen nog even bij haar gebleven en hebben afscheid genomen. Toen de moeder kwam ( die overigens heel lief voor ze is en heel veel van haar houdt, maar wegens familieomstandigheden moest ze gedeeltelijk bij Jemima wonen) zijn wij weer weggegaan. Iets na 7 uur ’s avond belde Ben om te vragen of hij nog even langs mocht komen. Dat was precies het moment dat ze overleden is. Ze was nog maar net 4 jaar oud. Het is moeilijk om je voor te stellen dat je ze naar het ziekenhuis heb gebracht zonder dat je dacht dat er echt iets aan de hand was en dat ze dan nu nooit meer terugkomt. Het is zo snel gegaan, we zijn er allemaal heel verdrietig om. Zo zie je maar weer hoe zwak zulke kindjes zijn en hoe snel zoiets kan gaan..
Liefs Janita
-
20 November 2015 - 13:27
Tante Lian:
Een aangrijpend verhaal , Janita. Zo komt het wel heel dichtbij he..... We wensen jullie als verzorgsters van dit meisje hiermee veel sterkte toe.
Alle goeds toegewenst bij het mooie werk wat je mag doen!
Hartelijke groeten van oom Hans, tante Lian en de anderen. -
20 November 2015 - 16:34
Rens:
Sterkte! -
27 November 2015 - 13:11
Tante Marianne:
Lees je aangrijpende verhaal nu pas. Onvoorstelbaar he? Zo breng je ze weg voor wat uiteindelijk "Maar" een blaasontsteking is en zo is ze er niet meer. Ik hoop dat jullie het kunnen verwerken. Dat je het een plek kan en mag geven. Sterkte daarin! Hoorde van je moeder ook dat je nog blijft. Fijn, dat je het er zo naar je zin hebt en veel voor die kleine mensjes mag betekenen.
Hartelijke groet van Ome Jaap en tante Marianne en de kinderen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
