Het wordt kouder!

Beste lezers, hier weer bericht vanuit Beit Jala! Het weer is bij ons nu toch ook omgeslagen. We hebben regelmatig regen en dat is niet zomaar een buitje. Het giet dan echt en overal ontstaan dan meteen watervalletjes. Gelukkig zitten wij hoog, want als je dus heel laag woont stroomt op een gegeven moment gewoon je huis vol.

Begin oktober was er een groep van de jeugdbond hier op vakantie. De actie dit jaar was voor Jemima, ze kwamen op een zaterdag het geld symbolisch overhandigen. 45000 euro!! Ze hebben spelletjes met de kinderen gedaan en daarna hebben we met z’n allen gebarbecued. Trudy en ik mochten daarna nog mee met de groep, ze gingen nog wat dingen bezoeken. Het was echt heel gezellig. We vroegen of de zondag ook met ze mochten optrekken, ze nodigden ons toen meteen uit voor de zaterdagavond. Ze zaten in een hotel in Bethlehem. Op een gegeven moment hoorden we herrie buiten, dus wij gingen kijken bleken het jongens te zijn die stenen aan het gooien waren. Ze hadden de deuren van het hotel op slot gedaan en rustgevende muziek opgezet. Tegenover dat hotel zat een vluchtelingenkamp. Dat zijn mensen die de vluchtelingenstatus blijven houden maar hier al heel lang wonen. Ze zijn wel heel arm. Echt ongelofelijk, jongentjes van 6 doen al mee maar ook oudere mannen van tegen de 30. Zo kinderachtig. Sommigen met van die shawls om hun gezicht of shirtjes. We konden de militairen niet zien maar af en toe werd er traangas gegooid. Die pakten ze dan snel op en gooiden ze terug. Op een gegeven moment hing die traangas ook in de lobby van het hotel. Klinkt misschien raar maar ik vond het wel leuk om het een keer van zo dicht bij te zien. Dan weet je tenminste hoe het er in het echt uitziet.
We liepen ook een keer op zondag uit de kerk naar huis. Simon was er ook bij en hij wilde graag even langs de muur bij Rachels graf lopen om zichzelf gerust te stellen dat het wel voorbij was of niet zo erg was als het nieuws deed vermoeden. Dus wij daarna toe. Hoe dichter we bij de muur kwamen hoe meer het ging stinken. Rachels graf zit in een bocht. Op het moment dat we de bocht om kwamen er net weer jongens aan. Ze kunnen echt ver gooien. Een jongen gooide een steen tegen de muur en dan rent tie weer snel terug. We zijn toen maar weer terug gegaan. Vooral op vrijdag wordt er veel gegooid. In Nederland doe je een bakje koffie na kerktijd maar hier ga je met z’n allen stenen gooien.. Het is nog steeds aan de gang, maar voor mijn gevoel is het al over. Ik volg het nieuws ook niet meer zo, heel gek maar je raak er ook aan gewend. In Beit Jala zelf hebben we er geen last van gelukkig. In Bethlehem in de buurt van de muur is het wel vaak onrustig. Het maar 20 minuutjes lopen maar het lijkt toch heel ver weg.

Trudy en ik hebben laatst toch wat meegemaakt. We wisten wel dat hier grote spinnen waren maar hadden er nog nooit één gezien. Ineens roept Trudy dat ik moet komen kijken. Dus ik kom staat ze voor het slaapkamerdeur naar haar vloerkleed te kijken, zit daar een joekels grote zwarte harige spin. Ik denk minstens 5 centimeter. Echt zo vies, gelukkig zat hij stil. Trudy was er dus bijna op gaan staan, ze dacht eerst nog dat hij nep was omdat hij stil zat en zo groot was. Maar dat was hij zeker niet. Ik dacht dus dat ik bang was voor spinnen maar met Trudy ben ik er niks bij. Zij was echt bijna aan het huilen van de schrik. Eerst heb ik wat foto’s van de spin gemaakt als bewijs dat tie echt groot was. Daarna gingen we iets zoeken waarmee we hem dood konden meppen. Het is een tijdschrift geworden. Ik durfde hem ook bijna niet dood te slaan. Trudy moest tot 3 tellen en dan gaf ik hem een mep. Gelukkig was tie meteen dood. Later hadden we er nog één. Wel iets kleiner maar alsnog zo groot dat je hem in Nederland niet tegen zou komen. Hij zat in de keuken op de grond tegen de rand aan. Ik was weer de gelukkige die hem dood mocht meppen. Deze was wel iets lastiger. Hij ging lopen en liep onder de bank. Ik duwde bank heel snel weg en heb hem alsnog kunnen vermorzelen onder hetzelfde tijdschrift.

Net als vorig jaar hebben we weer geholpen met olijven plukken. 2 keer op een zaterdag. Echt een heerlijke plek. Het is aan de rand van Beit Jala. Het is daar heel rustig en stil. We hebben ook een prachtig uitzicht. We zitten hoog dus kunnen ver kijken. Er is een dal en dan daarna weer meer bergen. We zien vanaf daar ook Jeruzalem liggen. We hebben heerlijk eten gekregen tussendoor. Alleen de tweede keer kregen we pas om half 4. Toen had ik echt trek want ik had om 9 uur m’n ontbijt op. Lucy en Mary hebben heel veel bomen en dus veel land daar. Helaas legt Israël daar beslag op. Ze willen daar ook een muur gaan bouwen en hun land zou dan te dicht bij liggen. Echt niet eerlijk, ze krijgen er niet eens geld voor. Het was ook afgekeurd door het gerechtshof van Israël, maar ze doen het gewoon. Daar tegenover is een Israëlische nederzetting, dus die zal weer wel uitgebreid worden. Land is hier heel duur, dus voor de kinderen van hun is het later ook lastig want ze hebben geen land meer om een huis te bouwen. Bij Hebron gebeurd dit ook vaak, maar de moslims krijgen er wel vaak geld voor. Hun zijn christen en krijgen niks. Er ligt zelfs al een geasfalteerde weg die ineens stopt waar hun land begint. Er is ook al een verkeersbord geplaatst. Best grappig om te zien omdat niemand die weg nog gebruikt.

We hebben er weer een huisgenoot bij. Eline is 29 oktober aangekomen en werkt op de meidengroep Ruchama. Het huis zit nu bijna vol. Eind december komt er nog een meisje. Het is wel gezellig hoor.

Laatst gingen we weer eens een keer naar Jeruzalem. Het was al 2,5 maand geleden dat ik daar was geweest. We hadden toen nog geen visum, dat was in behandeling. We hadden dus enkel papieren waar we Israël mee in konden. We moesten de bus uit en het werd helemaal gecheckt of het klopte. Het was dus een keer andersom. Nu moesten de Palestijnen een keer op ons wachten. Het duurde echt wel bijna zo’n 10 minuten. We hebben lekker koffiegedronken in de Jaffa street. Ik bestelde een latte macchiato maar kreeg enkel een klein kopje sterke koffie. Dus toen nog maar iets anders besteld. Uiteindelijk had ik voor ruim 5 euro eindelijk mijn koffie. Maar het was wel heel lekker en heel gezellig!

Op Lemuel gaat alles op zich goed. Elias heeft nog wel in het ziekenhuis gelegen en Bisaan ook. Maar dat zijn dan ook de zwakste kindjes van Lemuel en moeten regelmatig naar het ziekenhuis. Elias had keel en oorontsteking.
Normaal doet Ben altijd de neussonde van Bisaan vervangen maar hij was op vakantie met Ikram, dus ik ging naar het ziekenhuis met haar. Ze had die morgen nog niet gegeten omdat ze dus nog geen neussonde had en Nada daar nog niet aan toe gekomen was. Ze moest huilen en ik denk daarom. Kom ik bij de ingang van het ziekenhuis, wordt ik al opgewacht door een verpleegster die zegt loop maar door. Doen ze meteen een zuurstofmasker op, hartslag meten en meteen een dokter erbij terwijl je daar normaal heel lang op moet wachten. Ik probeerde te vertellen dat ik eigenlijk enkel voor een neussonde kom, maar ze luisteren helemaal niet. Krijg ik allemaal moeilijke vragen waar ik helemaal niet op voorbereid was omdat er niks aan de hand was. Roepen ze meteen dat ze opgenomen moet worden. Ik vragen waarom. Ja, ze heeft veel last van epilepsie en ze had ook iets verhoging. Ze heeft wel vaker last van epilepsie en een beetje verhoging, maar dan brengen we haar niet meteen naar het ziekenhuis. Ze moest ook continu aan de zuurstof, alsof ze meteen dood zou gaan als ze er af zou gaan. Ze werd inderdaad rustiger als ze zuurstof kreeg, maar dat zou ze dan altijd moeten krijgen want ze heet gewoon wat meer moeite met ademen. Maar goed ze is dus in het ziekenhuis gebleven…

Van 26 tot 30 november gaan we naar Eilat. Daar heb ik echt zin in. Lekker even geen werk, alleen zon, zee en strand. Je kan daar ook prachtig snorkelen. Iets om naar uit te kijken in ieder geval!

Dit was het weer voor deze keer!
Groetjes Janita