Hier weer een update!

Zondag zit ik hier alweer 2 maanden. Ik ben zo blij dat ik de keus heb gemaakt om hier naartoe te gaan! De kindjes zijn allemaal zo lief, het is mooi dat ik een poosje voor hen mag zorgen! Het is ook echt heel leerzaam. Met dit niveau had ik nog niet veel ervaring. Nu begin ik er wel steeds meer handigheid in te krijgen. Je gaat veel meer de kleine en normale dingen waarderen. We hebben bijvoorbeeld Mozmen die best wel veel kan huilen. Als hij dan lekker in zijn vel zit en hij moet lachen wordt ik daar zelf ook blij van. Hij vindt het helemaal leuk als je voor hem fluit. Als hij huilt is het wel heel lastig om hem stil te krijgen. Hij huilt dan echt hard en je weet dan niet goed wat er aan de hand is. Op schoot nemen helpt soms wel en laatst heb ik zijn voeten gemasseerd. Toen werd hij gelukkig ook stil. Als je met z’n tweeën ben heb je wel tijd om hem op schoot te nemen, maar als je alleen ben gaat dat niet zo lang. Gelukkig staat we eigenlijk altijd wel met z’n tweeën en soms in de middag zelfs met z’n drieën. Elias ligt in het ziekenhuis. Hij is dat jongetje die net nieuw is. Het is mij niet helemaal duidelijk wat hij heeft, maar het is iets met z’n longen. Hij moet deze week ook nog blijven. Nour, Samech en Ahmed zijn ook ziek. Verkouden, keelontsteking en koortsig.
We hebben nieuwe spullen om mee te snoezelen, echt zo gaaf! Allemaal verschillende lichtjes. De snoezelkamer gaat opgeknapt worden, dus vandaar. Nu doen we het nog in de badkamer omdat je het daar goed donker kan maken. Of ’s avonds kan het gewoon in de woonkamer.
Ben gaat komende woensdag voor 2 weken met Ikram op vakantie. Dat schijnt goed voor haar te zijn. Ik ben benieuwd of ze anders terugkomt! Het zal voor ons wel rustig zijn, kunnen we uitslapen als we slaapdienst hebben. Anders moeten we haar voor 8 uur klaar hebben!

We zijn pas olijven wezen plukken. 2 teachers van Eber (dagbestedingsgebouw) hebben een stuk land met daarop olijfbomen. Het zijn wel echt prikbomen, we hadden korte mouwen aan dus onze armen zaten helemaal onder de krassen. Het was wel heel gezellig om te doen zo met een hele groep. Het uitzicht was daar echt prachtig. Het was een dal met aan de overkant Israëlisch nederzettingen. Bij hun stuk land was een geasfalteerde weg die ineens ophield. Daarnaast allemaal rollen prikkeldraad. Het schijnt dat Israël, als even niemand kijkt, die weg steeds een stukje verder asfalteert, om zo ook steeds meer grond te krijgen in Palestina. Ik merk wel dat ik anders tegen de Israël-Palestina kwestie ben gaan kijken nu ik hier in Palestina woon. De mensen in Palestina hebben het echt wel moeilijk. Neem alleen al het water. Er zijn wel waterbronnen hier, maar daar zet Israël een nederzetting op zodat zij het water hebben. Beetje flauw hoor. Één keer in de 20 dagen krijgen ze hier water. Dan kunnen ze de tanks vullen die op hun dak staan en daar moeten ze het dan mee doen. Daarom kunnen we het wc-papier ook niet doorspoelen en is af en toe het water op. In ons gebouw is het nog niet gebeurt maar in het andere wel en dat is nog veel vervelender omdat daar de kinderen wonen. Dan kun je ze niet eens douchen. Als zorginstelling zou je eigenlijk altijd water moeten hebben, maar we moeten toch regelmatig een tank water laten komen. De prijzen in de winkels gaan hier wel omhoog, maar de salarissen niet. De mensen hier werken echt keihard en veel. Het is hier normaal om 2 banen te hebben en soms wel 3. Een man die hier altijd het hele weekend op een groep staat (dus echt van zaterdagochtend 7 tot maandagochtend 7), werkt door de weeks als accountant. In Nederland ben je dan binnen, maar hier dus niet. Het is echt een soort Berlijnse muur die er staat. Aan de ene kant is het voor de veiligheid van de Israëlische burgers, maar voor de Palestijnen is het echt niet makkelijk zo!

Laatst hadden we toch wat. We waren in Tel Aviv geweest en gingen terug met de bus. Ik ging samen met Ditta. We kwamen in de file te staan, dus na 2 uur kwamen we op het busstation in Jeruzalem aan. We wisten niet welke bus we moesten nemen, dus gingen we het vragen bij de informatiebalie. Die wist het ook niet, ze zei zo maar een lijn want aangekomen bij die bus was het niet de goeie. Die buschauffeur zei weer een andere lijn en zo werden we van het kastje naar de muur gestuurd. Op den duur belde ik Aswintha maar of zij het wist. Zij zou op internet opzoeken welke lijn we moesten hebben. Toen belde Joas nog dat we beter een tram konden nemen. Het is zo dat als je hier in een bus stap en je bent de laatste die instapt dat ze dan alvast wegrijden. Nu deden we dat dus per ongeluk, maar het was de verkeerde bus. Nu wilde die chauffeur de deur toch niet meer open doen. Ik was echt zo kwaad op die vent. Zegt tie ook nog ‘je hoef niet te betalen hoor’, nee natuurlijk niet dat zou er ook nog eens bij moeten komen. Bij de eerstvolgende halte zijn we toen uitgestapt en maar weer terug gegaan naar het busstation. Van Aswintha hadden we toen doorgekregen dat we de lijn 56 moesten hebben. Alle mogelijke nummers stonden op het bordje behalve die, dus toen zijn we na een uur uiteindelijk toch maar in de tram gestapt. Bij Jaffa street eruit en op naar de King George waar we de lijn 71 of 72 moesten hebben. We wisten niet aan welke kant van de weg we moesten staan en als we aan de buschauffeur vroegen of ze langs Tantoer of checkpoint kwamen deden ze net of ze het niet wisten. Na een paar keer heen en weren zaten we na een halfuur (minstens) eindelijk in een bus. Denk je dat je alles gehad heb, tref je een buschauffeur die niet kan rijden. Eerst rijdt tie tegen een taxi aan, kunnen we eindelijk weer verder rijdt hij een mevrouw omver. Het was gelukkig niet al te ernstig. Hij was net gestopt bij een halte. Onder het wegrijden zijn ze dan nog met het afrekenen bezig en ja een man kan nou eenmaal niet twee dingen tegelijk…;) We zijn toen maar weer in een andere bus gestapt. We hadden alleen geen kaartje omdat dat apparaat kapot was, zal je altijd zien, als je hem echt een keer nodig heb, heb je hem niet. Gelukkig mochten we er zo in. Uiteindelijk bij Tantoer aangekomen zijn we lopend door de checkpoint gegaan en hebben we een taxi genomen (die niet wist waar Jemima was, de meeste weten het maar hij net niet natuurlijk) en na 5 uur reizen en pech hebben eindelijk aangekomen bij Jemima! Voor de rest was Tel Aviv best gezellig hoor!

Het weer is nog steeds lekker. Overdag zo rond de 25 graden. ’s Avonds en ’s nachts wordt het al wel kouder. Binnen is het ook al kouder. We hebben geen verwarming, dus het schijnt in de winter binnen nog kouder te zijn dan buiten. Maar goed, nu nog even genieten van het heerlijke weer!

En dan nog wat, we gaan verhuizen. We zitten nu in het Eber gebouw boven dagbesteding, straks wonen we in het Helena gebouw waar de bewoners ook wonen. We komen op verdieping drie naast Lemuel waar ik werk. Daar is nog een afdeling Emanuela, die leeg staat. Die gaan ze verbouwen. Het zou eerst het gastenverblijf worden, maar dat wordt dan nu ons appartement. Ik baal er wel van want ik zit hier prima. Dan woon en werk ik op dezelfde verdieping en het is ook nog eens kleiner. En we hebben dan wel een balkon, maar ’s avonds mag je toch geen herrie maken want dan slapen de bewoners. Nu kunnen we gewoon buiten zitten en niemand die last van ons heeft. Maar ja, Liesbeth die hier al bijna 5 jaar werkt, wil dat graag en Lana vond het goed. Dus ja, dan moet het maar hè! Het gaat waarschijnlijk in december gebeuren.

Het bowlen was trouwens nog heel gezellig. We hadden veel publiek dus dat is altijd leuk (uhum). De helft van de banen was natuurlijk kapot dus we moesten met de hele groep op 1 baan. Als hier iets kapot is moet het vanuit het buitenland komen. Daardoor duurt het langer voordat het gerepareerd is.
Zaterdag gaan we bbq met alle bewoners. Cadeautje van Cor (bestuurslid), die hier pas een weekje was! Wordt vast gezellig en heel lekker!